the last one

Dit is hem dan, mijn aller-, allerlaatste tomaat uit eigen kweek, half december 2015.
Nog glanzend en nièt in de koelkast bewaard.
In de herfst bleven er nogal wat onrijpe tomaten hangen en over de aanpak ervan verschilden mijn buurman en ik van mening. Hij had veel meer groene tomaten dan ik omdat zijn serre in de namiddag overschaduwd werd door de eik van zijn buur. Mijn serre staat quasi in volle zon op een palmpilaar na die pas zuid-westelijke schaduw werpt.
Vernam ik dat hij de groene afsneed om in zijn koele kelder te doen rijpen. Net het omgekeerde wat mijn pa deed, en ik nu; op een warme, zonnige plek leggen om ze dan per dag dieper te zien blozen.
Die groenhangers blijven echt stevig van structuur wanneer ze rood gekleurd zijn.
Op kamertemperatuur heb ik ze maanden bewaard, geeneen is beginnen rotten.
Vanaf morgen moet ik weer tomaten aankopen, snif.
En overmorgen en eergisteren droom ik al over het kweken van tomaten buiten want volgend jaar woon ik op een andere -, serreloze plek. Of dat zonder tomaat zal zijn is een vraag die me al lang bezighoudt. Minstens één pot met klein tomaatjes, zo ga ik het proberen, maar intussen leer ik het alfabet.

Pounti à la Flamande

-Mama, wil jij wat van die groenten, ik weet niet wat ik ermee moet aanvangen.

Zo is het begonnen. Ze is van goede wil, mijn dochter, daarom ging ze voor het voedselteam met als slogan 'weet wat je eet'. Week 1!
Met vraagogen bekijken we samen het bladgroen.
-Dat is waterkers en dat is kervel met een veel fijner blad, erg lekker en deze grote bladeren met witte stengels...in 't Franse heet dat blette, ken ik van de pounti. Warmoes! Snijbiet zelfs! Maar die kleine botjes groen ken ik niet, hebben ze je niets gezegd of info meegegeven? Ze weet het niet meer, ze is moe, midden verbouwingen, zwanger, de kleintjes zijn ziek geweest, ze moet koken maar dan beslist ze kordaat dat ze van het groen soep zal maken en de bloemkool zal raspen voor een currypasta, de rest krijg ik mee.

Terstond borrelt bij mij het idee een variatie te maken op de pounti maar ik heb het recept niet bij me. Terwijl we samen winkelen met elk één kind in de kar en later twee verdwaalde peuters in de grote Colruyt probeer ik me het gerecht visueel voor te stellen en koop ik op herinnering repen gerookt spek, Ardeense ham en spekblokjes want vlees heb ik nooit in huis. Groenten heb ik, eitjes ook.

's Avonds in bed zoek ik in het boek 'Je cuisine pour vous' het recept op om nog eens grondig na te lezen. De rechterbladzijde is gevuld met een grote foto van brandnetels in bloei, nét die netels die je niet mag plukken! Aan netels heb ik geen gebrek, ik zal ze zelfs niet moeten ontstelen, kan gewoon topjes trekken, dat bespaart me werk, reken ik in bed uit. Gedroogde pruimen mis ik...zzz

Die ochtend neem ik amper tijd om te ontbijten want ik weet dat ik aan een bewerkelijk recept begin. Mijn eerste werk is een grote kom bedauwde brandneteltoppen plukken, in kamerjas, sjaal rond de nek en met reuze XXl huishoudelijke handschoenen die je alleen aan de Brusselse Zuidmarkt kan kopen. Uit mijn serre haal ik een bos peterselie. Terug binnen reinig ik, nog steeds met de roze handschoenen de netels, kook ze kort en giet ze af in een vergiet. Dat doe ik ook met de 400gr ontsteelde spinazie, de versneden blette en dat klein ondefinieerbaar klein groen. Pas als de groente enigszins afgekoeld zijn kan ik aan het uitknijpen beginnen tot er een bijna droge bal groen overblijft.
De peterselie hak ik fijn en ook een sjalot. Doe spekblokjes in een pan op matig vuur, ze mogen niet krokant en doorbakken zijn want het origineel recept vereist een gekookte homp spek. De pan spek  ledig ik op een bord met huishoudrol.

In een rechthoekige cakevorm schik ik 30 schellen gerookt spek, omdat ze zo dun gesneden zijn bedek ik op de bodem extra met Ardeense hesp. Het laatste dat je wil is dat het deeg gaat kleven aan de bodem.

We zijn er nog niet, er moet nog een deeg gemaakt van: 200 gram bloem, 50 gram havermout, 6 eieren. Alles samen in een grote kom mengen.

Beetje bij beetje melk toevoegen om een gladde massa te bekomen. Flink peperen, zout hoeft niet. Pas dan mogen alle groenten erin, ook de sjalot, peterselie, de spekblokjes en de fijn versneden Ardeense ham.
De mal voor de helft vullen en gezien ik geen pruimen heb gebruik ik rozijnen. Volgende keer doe ik er veel meer bij want die zoete toets middenin is verrassend lekker. Misschien ook dadels, vijgen, zaden of noten, of vervang ik de bloem door boekweit of spelt, gebruik ik minder of geen spek...

Tijdens het fantaseren vul ik de mal verder aan en bedek de deeg met geschrankte spekreepjes.
Oven op 200 ° en gedurende een uur bakken. Tijd om de afwas te doen. Al bij al mag je vier uren uitrekenen van stap één tot de gebakken pounti. Met een beetje sjans krijg je het nog warm uit de mal. Ik laat het afkoelen om het er dan in één klop uit te krijgen. Pounti kan je warm en koud eten. Koud als voorgerecht bij een slaatje, of warm als hoofdgerecht

Pounti is een typisch Frans regionaal recept met honderd variaties; ga Google-en op pounti-afbeeldingen.
Le pounti ou picoussel est un mets ancien du Rouergue et de la Haute-Auvergne faisant partie des usages culinaires actuels de l'Aveyron et du Cantal, dans le Massif central.

een krab druiven

Er hing een onaangenaam geurtje in de serre, iets rottend zeg maar. De oorzaak was alras achterhaald: de druiven. Eigen schuld hoor, druiven hoor je tijdens het groeien uit te dunnen, dat zag ik vader zaliger toch doen; teveel druiven op een tros verstikken de binnenste. Druiven 'krenten' heet dat: tijdens de bloei met duim en wijsvinger het teveel aan druiven wegwerken zodat de overige druiven alle ruimte krijgen om door te groeien.

En niet dat ik mijn serre verwaarloos, wel integendeel, ik ben er dagelijks te vinden, al des ochtend, bv. als mijn serre in volle gloed staat van een oostelijk opkomende zon.

Scheuten en bladeren waren vaak genoeg ingesnoeid en had ik rondomrond geen welige tomatenstruiken staan had het gekund. Ik zag het verstikken gebeuren maar kon niet aan de trossen. Met als logisch gevolg een rottingsproces aan de gang.

Kwam er een vriendin langs, een zelfheelster als het ware met een grote passie voor opc's. Wist ik pas toen ik ze mijn serre binnen leidde. Ze was reuzeblij een grote tros, de grootste, druiven mee naar huis te krijgen én noten, én tomaten én scheuten van ...) want opc's zitten niet enkel in druivenpitten maar ook in de schil, voegde ze er aan toe. Dat liet ik me geen twee keer zeggen, je had me moeten zien die opc's  tot mij nemen!

Tot dat kwalijk odeurtje. Zonde maar hier moest gehandeld worden en wel drastisch. Moedig nam ik het besluit om alle 'krabben' (van 't Franse 'grappe') - moe j'en krab druven ein?'  sprak Kortrijkzaan pa zaliger - te snoeien om er sap van te maken. Twee keer gekookt zonder toevoeging van wat ook om  uiteindelijk anderhalve liter over te houden.

Maar lekker dat dat is.

Et tu quoque, Julius?

Altijd ligt er rommel naast mijn pc. Papiertjes, to-do-lijstjes, schrijfgerief, krantenknipsels die ik bewaar voor hen die het zéker moeten lezen of een foto. Deze bijvoorbeeld uit een weekendkrant, een prachtfoto van Julius Persoone, de zestienjarige bijna-kok, zoon van befaamd chocolatier die het in z'n eentje klaarspeelt om 144 tomatenrassen te kweken.

Soms zou ik ook zo in mijn serre willen soezen om in de warmte de tomaten te horen groeien, mochten mijn benen het languit liggen maar vooral het-weer-opstaan-zonder-steun toelaten. 
Dagelijks vertoef ik er een minstens een halfuur, ik besef het pas wanneer ik terug buiten sta.

Elk jaar krijg ik vier tomatenplanten van mijn buurman die hij, net als mijn vader zaliger, uit eigen zaden kweekt. De andere koop ik. Had al een heel plan in gedachten om de coeur de boeuf van betere steun te voorzien want die twijgen kunnen de vruchten niet dragen maar ik zag van het plan af.

Dat had ik gehad, dit jaar eens een paar vreemde rassen moet ik gedacht hebben, zebra-dingens en gele tomaten, zwart vond ik erover. Beetje kippenmest, véél water, dakraam dicht, deur open, nooit omgekeerd. Wat een zorg. Als ik er een paar dagen uittrok liet ik alles openstaan, beter dat dan uitgedroogde planten.
'Ge geeft ze teveel water, ze gaan barsten'.
Nietes.

Tomaten dieven, zien groeien, snoeien, zien blozen. Tomaten uitdelen, verse soep maken of een koude schotel. En dan verbaasd proeven van een rijpe, lekker zoete groene.
Moet je doen.

keep quite

Toen stond ze er nog, ons Blanche.

Die eerste avond van adoptie al uitgevlogen, vier uren na het kortwieken, zo sterk was ze.
En vriendelijk, 't heeft geen naam, een pas achteruit om je voor te laten.
-Tok, tok, tok en nooit opdringerig;
Gisteren al helemaal niet meer.
Een hok vol witte pluimen, zij bang binnen met naakte hals, maar het stoute beest was wèl weg.
Mijn buurvrouw die het schouwtoneel aanzag én mijn krukken, hakte meer dan één knoop door.
-Ik sluit da kot af dat er geen beest in kan en morgenvroeg kom ik ze slachten. Wat hebt de graag? Vol-au-vent of wilde ze braden? Beter eerst een goeie bouillon van trekken, 'k zal vanavond de legumes al snijden.

-Mijn ma deed da zo: kip op de rug en de billen eens goed naar achter duwen.
-Stretchen?

-Dan kun de daar beter in snijden en dan, met één hand rukt ge d'er ingewanden uit.
-'t Was een kiek met gouden eieren!

-Ik wil de lever en 't hart houden, Clarissssss
-Hier, se, 'k leg het apoat, ik smijt da allemaal weg.

-Zie d'is hier hoe proper.
-Wacht, ik ga ze wegen voor ge ze meeneemt: 1430 gram zonder vet!

Daags nadien komt mijn buurvrouw volgeladen binnen: kippenbouillon met balletjes en vol au vent, schoon verpakt in dozen.
Mijn buurvrouwen worden beter bij elke verhuis.

't is bijna Sinterklaas

paaseitjes nog net binnen vervaldatum

en met de zwarte maken

wij toch taart

'Voor de vlier moet men zijn hoed afdoen'

 'Voor de vlier moet men zijn hoed afdoen'  is een oud gezegde en na wat ge-Google heb ik meer respect gekregen voor de boom die zo woekerde in mijn tuin; ik had hem in de herfst flink gesnoeid (zie de verdorde takken onder de autoband), dat onkruid van een vlier die mijn kerselaar begon te verdringen en als ik moest kiezen tussen vlier en kersen was de keuze rap gemaakt want vlierbomen kom je toch overal tegen.

Langs Vlaamse wegen. Zowat elke boer had een vlier staan en niet enkel om vliegen te verjagen, je kan er zowat alles van gebruiken: bast, bloem, bes en blad, het bevat vitamine C en is ontsmettend.
Mij is het vooral om de bloemschermen te doen. Sinds jaar en dag maak ik vlierbloesemsiroop, de koude bereiding wel.

Vul een zak met droge witte bloemschermen, als je het gele stuifmeel ziet ben je te laat want daar gaat de siroop van gisten. Voeg citroenen, suiker, citroenzuur, water toe en facultatief witte rozenblaadjes. De juiste hoeveelheden zoek je best zelf op want er zijn tal van recepten op internet, ik maakte een variant met rietsuiker wat de siroop een donkere kleur geeft. Uiteraard gebruik ik minder suiker dan aangegeven, nog liever zou ik een siroop willen maken zonder suiker maar dan is het geen siroop meer plus is de suiker essentieel voor de bewaring.

Alles in een inox pot doen en op een koele plaats zetten, elke dag twee maal in roeren gedurende vijf dagen. Afgieten door een neteldoek en zuivere bokalen vullen, fris bewaren.

Altijd veel bijval geoogst met dit aperitief: van elk een derde: vlierbloesemsiroop, gin en ijsblokjes.
Voor de kindjes aanlengen met water en een rietje erin:
-Nog japje.

Watch What You Eat Chickens Injected With Steriods and Hormones

Melanza ripiene - aubergines italiano

Wat er zo leuk is aan mijn Italiaanse bijbel alias De zilveren lepel is dat je per ingrediënt tien- twintig of dertig recepten voorgeschoteld krijgt. Een kookboek naar mijn hart. Heb ik niet jaren geleden al gezegd: als ik in mijn frigo een variatie aan groenten zie liggen dan wens ik me een kookboek toe dat me zeggen kan wat ermee aan te vangen want groenten combineren ligt niet altijd voor de hand. Dàt was voor internet. Nu kan je naar hartenlust je ingrediënten intoetsen op Google en je krijgt een resem recepten.
Maar met deze heb ik immer 3,2 kilogram aan recepten bij de hand, zo zwaar is dat boek. Als men me ooit zou zeggen ' je mag maar één boek meenemen van je vijftig kookboeken dan zal ik geen seconde twijfelen.

Uit de dertig auberginesrecepten koos ik deze want als nieuweling laat ik me nog graag leiden door de foto van het gerecht op de volgende bladzijde. Ziet er veel lekkerder uit in het boek. Het moeilijkste was het uithollen van de aubergines en dat de pulp zo gauw donker werd al merk je daar niet veel meer van eens je alles gemengd hebt en aan het stoven bent.

4 gehalveerde en uitgeholde aubergines, 3 el olijfolie + extra voor de schotel, 1 ui fijn gehakt, 1 stengel bleekselderie en oeps, doet er mij aan denken dat de soep kookt, snel mixen met verse koreander, 3 groene of rode paprika's (ik deed er twee in), 4 rijpe tomaten, 2 eieren losgeklopt, 3 eetlepels vers geraspte parmezaan
oven op 180°, bakken tot ze borrelen en goudbruin zijn
bon appétit

tablier plein de surprises

 Le tablier

"Je crois que les jeunes d'aujourd'hui ignorent ce qu'est
un tablier... Vous souvenez-vous du tablier de votre grand-mère ?
Les mères et grand-mères portaient un tablier par-dessus leurs vêtements pour les protéger car elles avaient peu de robes de rechange. Il était beaucoup plus facile de laver un tablier habituellement en coton que de laver blouse, jupe ou robes . Le principal usage du tablier était donc de protéger les robes mais en plus de cela:   -Il servait de gant pour retirer un plat brûlant du fourneau
- Il était merveilleux pour essuyer les larmes des enfants et, à certaines occasions, pour nettoyer les frimousses sales.
 - Depuis le poulailler, le tablier servait à transporter les oeufs, les poussins à réanimer, et parfois les oeufs à moitié éclos, que maman déposait dans un fourneau tiède afin de faciliter leur éclosion.- Quand il y avait de la visite, le tablier servait d'abri aux enfants timides. d'où l'expression : «Se cacher dans les jupons de sa mère».
- Par temps frais, maman le relevait pour s'y emmitoufler les bras et les épaules, par temps chaud, alors qu'elle cuisinait devant le poêle à bois,   elle y épongeait la sueur de son front.
 - Ce bon vieux tablier faisait aussi office de soufflet, alors qu'elle l'agitait au dessus du feu de bois pour le ranimer.
 - C'est lui qui servait à transbahuter pommes de terre et bois sec jusque dans la cuisine
- Depuis le potager, il servait de panier pour de nombreux légumes ; après que les petits pois aient été récoltés, venait le tour des choux. - En fin de saison, il était utilisé pour ramasser les pommes tombées de l'arbre.
- Quand des visiteurs arrivaient à l'improviste, c'était surprenant de voir avec quelle rapidité ce vieux tablier pouvait faire la poussière.- A l'heure du repas, grand-mère allait sur le perron agiter son tablier, c'était signe que le dîner était prêt,et les hommes aux champs savaient qu'ils devaient passer à table.
- Grand-mère l'utilisait aussi pour sortir la tarte aux pommes du four et la poser sur le rebord de la fenêtre, afin qu'elle refroidisse ; de nos jours sa petite fille l'y pose aussi, mais pour la décongeler... Autres temps, autres moeurs
Il faudra de bien longues années, avant que quelqu'un invente un vêtement, qui puisse rivaliser avec ce bon vieux tablier utile à tant de choses. La seule chose que les enfants de l’époque aient attrapée au contact du tablier de maman ou de grand-maman, c’est de l’amour ..."

Foie gras au Parlement Européen

Ca y est, je m'attendai déjà longtemps,  le controverse autour le foie gras est démarré.
Comme tout le monde j'étais contre le gavage d'oiseau ou canards. Je me rapelle un jour qu'une amie qui fréquente la France souvent me donnait  un conserve de foie gras cadeau. Moi aussi j'aimait la France mais j'aime aussi la nature, son fauna et flora et le bien-être  de tout être-vivant.
Je refusait le cadeau parce que le foie gras était symbole d'un acte violant contre ces animaux.
A un certain moment je me trouve au milieu des canards au Landes, november 2008. Une histoire avec des documents d'un notaire m'apporte dans une gîte spacieuse pas 100m d'un élevage de canards. Le lendemain je me lève tôt, à 5u30 je me me dirige vers la musique qui sort de l'étable.

'Mijn ochtendlijke tocht leidde me eveneens naar de muziek die uitnodigend vanuit de stallingen komt aanwaaien. Op de eendenkwekerij is het één en al bedrijvigheid. Dat merken we elke morgen aan de muziek. Van 5.30 u al, zo blijkt.
Ganzeleverpaté is niet aan mij besteed. Niet omdat ik vegetariër ben, meer omwille van het verhaal achter de paté. De horrorbeelden van het geforceerd voeden. Zoals ik sinds mijn 16 ook weiger kalfsvlees te eten nadat ik een kalverenkwekerij had bezocht met de school.
Kalveren hebben voor mij een hoge aaibaarheidsfactor, een geneugte die ik meermaals mocht ervaren bij mijn tante in de Walen. Hebben jullie al een kersvers kalfje geaaid, de likkende tong gevoeld?
Maar dan die dartele diertjes in een kooi zien staan waar ze, naarmate ze groeien, nooit kunnen draaien, laat staan keren. Dat vond ik pas dierenmishandeling.
Om maar te zeggen dat ik heel sceptisch de invitatie van de eendenkweekster aanvaardde. Gezien de voedster net buiten kwam en me zag staan kon ik niet anders dan even gedag zeggen. Een tel later bevond ik me in de  enorme stal. Ze was heel spraakzaam want ik was een zeldzame bezoekster, buitenlands bovendien; een welkome afleiding tijdens het eenzame werk. Ze staat alleen voor hety voeren van 780 eenden. Dat gebeurt tweemaal daags. In tegenstelling tot wat wij denken zijn het geen ganzen, maar eenden die kunstmatig gevoed worden voor de consumptie van leverpaté.
Ganzen zijn te gevoelige dieren daarvoor, vertelt de eendenvoerster terwijl ze rustig en vakkundig de rollende voedmachine van eend tot eend trekt.

 In lange rijen zitten ze, de eenden. Elk afzonderlijk in een metalen kooitje dat bovenaan open is. Staan is quasi onmogelijk. Eén eend heeft haar vleugel in de kooi van de ander eend geslagen. De voedster bezorgt de vleugel weer aan de eigenaar terug. 't Is een beetje wringen maar er is toch liefde voor het dier. Ze kent ze onderhand, die 780 eenden. Ze weet welke ze mag voederen en welke ze moet overslagen. Want het is niet de bedoeling dat er overvoerd wordt, dan zouden ze sterven in de kooi, voor de de tijd rijp is voor slachting, een verlies dus.
- Die leuke muziek? Daar houden ze van, de eenden, wij ook wel. Muziek verzacht de zeden.
Ze zitten hier nu twee weken. Morgen worden ze allemaal geslacht.
Maar eerst hebben ze vrij in de wei mogen rondlopen zoals die andere die je nu in de wei ziet; dié zijn klaar om gekooid te worden. Het duurt wel een tijd eer we die allemaal gevangen hebben - wel uren - en dan wordt hun lever twee weken gevoed met een maïspap, hier in de stal. De eerste voedering is niet makkelijk, maar na vier dagen zijn ze het gewoon.
Ik werk nog bij een andere patron die een meer natuurlijker aanpak heeft. Die dieren worden niet gekooid, per twaalf lopen ze vrij rond en worden in hun omheining gevoerd. Oui, oui, pak maar foto’s.

Pour résumer: les canards sont nourri que deux semaines de leur vie avec gavage prudent sous les propriétés curatives de la musique, on ne force pas les animaux. Le sort d'un adorable veau qui peut pas se tourner dans sa cage est plus près de maltraitance d'animeaux. Des documentaires nous montrent des saumons dans l'océan traité avec des pesticides que vous ne voulez pas savoir. Un autre documentaire sur le 'célèbre canard chinois' nous montre le débarrasement de panaches vivant...

Une ou deux fois par an je mange le foie gras sans objections. C'est délicieux. J'aime en plus le magret, coeur de canard...mais de moins en moins mes traductions. Après des annèes j'avais prévu d'écrire plus aisé en français mais ce n'est pas le cas, il n'y a pas d'apprentisage, au contraire et je m'énerve de plus en plus sur les sites qui me donnent des traductions abominables .
Je conte sur votre comprehension.
Vanaf nu schrijf ik in mijn moedertaal.

la Gamine qui mange des fleurs

Ma voisine est née dans une famille d'agriculteurs. De temps en temps elle me demande si j'ai besoin de la salade, du persil, d'un dessert et dernièrement du chou-fleur que son frère avait cultivé sans insecticides dans sa serre.
Ce matin je l'ai pris en main, immerger dans l'eau salé pour une demi-heure par précaution, question d'éviter une chenille cuite. Puis je l'ai plongé dans l'eau bouillante jusqu'au point que les tiges se laissent percer par une fourchette, je ne touche pas les bouquets. Entretemps je coupe des pommes rouges et vertes non pelées en petits morceaux.
Dans du beurre je fait revenir l'oignon avec du curry, curcuma, sel et poivre avant d'ajouter les morceaux de pommes; cuisson al dente comme le chou-fleur.
Presque fini, encore verser un conserve de lait au coco, rechauffer et ajouter le chou-fleur égoutté. Décorer avec des noix, du persil et fleurs de capucines.

Tropaeolum majus - capucines
tout est mangeable; les tiges, les feuilles et les fleurs, très bon pour la santé

Trashcooking avec Benne au camping Zero

Louvain 13-05-2015

the place to be

everything about sustainability - durabilité

workshop avec chef-cuisinier Benne

texte sirop

et puis on oublie de prendre une photo de la barbe poireau frits

fiques après Pâques

C'était la pleine lune ce 5 avril '15, je me souviens que j'avais dormi à peine, ce qui me convenais; je suis un coq qui chante le matin, je me tais du cou le soir. Le soleil se lèvait deux heures plus tard que moi.

Et pourtant la table était couverte depuis des jours, avec un tout nouveau toile ciré avèc plis comme il était bon marché. J'avoue que ce n'est pas la grande élégance mais très pratique avec des enfants ( ou parfois un adulte) qui ne mange sans renverser, baver, jeter, rouspéter...des fois.

Vite je regarde ma liste car il est impossible de préparer tout à l'avance. Le jour que je réusssi à ça je me récompense avec un diner au restaurant 'Les amants dinent'.
Assez de temps donc pour encore faire une pizza. Indispensable quand c'est annoncé comme un brunch Italien. Eh oui, 'la cuillère d'argent' est devenu mon bible. Il y a TOUT dans ces 1501 pages!
Le premier fils rentre avec le pain et les pistolets, on est parti.

Les enfants aimaient surtout les oeufs aux chocolat pourtant ils avaient autre choix:

p 195 'Pâté i salmone' : pâte de saumon avec pomme de terre (!)

Légumes avec 'ciliegine ripeine di granchio' (tomates cérise et crabes) p 815

p.308 gnocchi di ricotta e spinaci: pas facile celle là

p.594 lenticche con salsiccia: lentilles avec chorizo en place de saucisses Italiennes

à la demande des enfants un simple du macaroni à l'Italienne (sans photo)  p. 344 'maccheroni gratinati': très beau et bon mais je l'ai du l'enlevé du plat à cause du jambon (pas dans la recette) que j'avais oublié au frigo.

p. 232 'Pizza ala Napolitana' ou j'ai ajouté des morceaux d'artichaut.
dessert: salade de fruit et
p.1260 'Torta con le mele': un cake de pommes, aussi sans photo.

On a passé une belle journée.